Vandaag had ik het weer wat moeilijk.
De reden daarvoor is omdat ik begin te beseffen dat Oscar binnen 2 weken. Naar school gaat.... dan is hij al 2,5 jaar oud.. dat is al zolang dag in dag uit zorg bieden, apotheker zijn,
administratief bediende, kinesist, verpleegster, mama van 2, huisvrouw, partner en nog zoveel meer...
Ik vind het heel moeilijk omdat ik precies de rest daar rond gemist heb. Het stil staan bij wat er allemaal gebeurd is in de afgelopen 2jaar en half, ik heb de eerste maanden of zelfs het
eerste jaar automatisch geleefd. Andere mensen die willen beslissen over je kind, de eerst weken in het ziekenhuis zonder een bekend gezicht (behalve joachim), 1001 dokters en verpleging noem
maar op.
De gedachten die daaraan terug denken doen me nu pijn. Ik heb dit allemaal gemist, niet meegemaakt zoals het normaal zou moeten.
Het maakt me droevig... weten dat hij al naar school gaat. Cliché de tijd vliegt maar het is echt zo, weinig besef gehad en nu is het klein zijn het baby en peuter zijn allemaal
voorbij...
Het stilstaan hierbij is even nodig om terug kracht te vinden om morgenvroeg met een lach aan de dag te beginnen en de gezichtjes van men 2 (b)engeltjes te zien ❤️
Reactie schrijven